Σας απευθύνω αυτήν την επιστολή με έντονο, ομολογώ, συναίσθημα πικρίας από αυτά που είδα και επίσης με έντονη απογοήτευση από αυτά που δεν είδα.

Κατανοώ, βέβαια, ότι πιθανόν οι προτεραιότητες του Δήμου να είναι άλλες και να ισχύει και στην προκειμένη περίπτωση η γνωστή σ’ όλους μας παροιμία “Όσα ξέρει ο νοικοκύρης δεν τα ξέρει ο μουσαφίρης”. Ζητώ, λοιπόν, την κατανόησή σας, αν κάτι μου διαφεύγει.

Και να τι θέλω να θέσω υπ’ όψιν σας:

Κατά τη διάρκεια των άγιων ημερών του Πάσχα βρέθηκα στο χωριό μου, στα Βρυσικά. Λατρεύω τον τόπο μου και δε χάνω την ευκαιρία να τον γνωρίζω και σε φίλους μου που κατάγονται από άλλα μέρη της Ελλάδας. Με διάθεση φυσιολατρική και παρασυρμένος από τον υπέροχο καιρό αυτής της εποχής παρότρυνα, λοιπόν, μια ομάδα φίλων -Βρυσικιωτών και άλλων-

για ένα περπάτημα στην τριγύρω του χωριού περιοχή.

Η παγκόσμια ημέρα δασοπονίας (21 Μαρτίου) πέρασε αλλά αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει και να ξεπεράσουμε τα μηνύματά της.

το ρουμάνι έχει φαγωθεί (νόμιμα) με ένα μεγάλο μέρος από το δημόσιο λιβάδι (τσιαϊρι)

Κλειστά τα σχολεία σήμερα (λόγω χιονόπτωσης, χρόνια είχε να κάνει τέτοιο καιρό αυτή την εποχή) ο χρόνος πολύς για δουλειά αλλά και πάλι δε φτάνει!