Τα γελαστά πρόσωπα στην πλατεία της φωτογραφίας, που μοιάζουν κάπως με κολίγους στην εξέγερση του Κιλελέρ, είναι Βρυσικιωτοπούλες γύρω στα 1955 με 60, τότε νεαρά ζευγάρια προσέφεραν εθελοντικά τις υπηρεσίες τους σε ανήμπορες οικογένειες που αντιμετώπιζαν προβλήματα.

 

Στη συγκεκριμένη φωτογραφία, μια στιγμή διαλείμματος ίσως κατά το θερισμό, οι παλαιότεροι θα αναγνωρίσουν: τη Θανάσσου Γκιργινούδα, τη Μαργαρίτα, την Παρούσινα, τη Λουλούδου Τρουχλούδα, την Τρανταφλιά Μπιμπούδη.

Στην κάτω φωτογραφία: το Γιώρ(ι) του Πιχλιμανούδι ; την Παρούσινα, τη Φίλιου.

Ας θυμηθούμε τι γράφει στα Λαογραφικά μας, ο αείμνηστος κύριος Ιωάννης Γουρίδης.

Συνεργασία και αλληλοβοήθεια: Σε ατομικές δουλειές βοηθούσαν οι Βρυσικώτες ο ένας τον άλλον. Σε σπορά, σε θερισμό, σε μεταφορά υλικών δια το χτίσιμο σπιτιού. Έβγαζαν το μιντζί, στο οποίο πήγαιναν όλοι. Για έργα κοινής ωφέλειας γινόταν σωστός συναγερμός. Όλα γινόταν με προσωπική εργασία, χωρίς βία και εξαναγκασμό. Ακόμα και σήμερα αν ο αρμόδιος κοινοτικός άρχων, δάσκαλος ή παπάς, κατορθώσει να τους ενθουσιάσει για κάποιο έργο, είναι σε θέση να θαυματουργήσουν. Θα μας μείνει αξέχαστη η προθυμία και ο ζήλος με τα οποία εργάστηκαν οι Βρυσικώτες δια την ανέγερση της νέας αίθουσας του σχολείου, κατά το 1961.

Εικόνες από μιντζί;

 

Σίγουρα ο Θείος μας Λάκης, θα έχει πολλά περισσότερα να μας πει, για το μιντζί και του γιαρντ()μ(ι) και πως πιθανόν να συντελούνται στις μέρες μας.