ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ
ΣΤΑΥΡΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
ΕΝΩΜΟΤΑΡΧΟΥ Ε. Β. ΧΩΡΟΦΥΛΑΚΗΣ
Μνημοσύνη
Αν σκύψουμε ευλαβικά και εστιάσουμε το βλέμμα μας στους ηρωικούς χωροφύλακες και τους επικεφαλείς αξιωματικούς του Συντάγματος Χωροφυλακής Μακρυγιάννη που πέντε συνεχή μερόνυχτα μάχονταν σθεναρά «υπέρ βωμών και εστιών» και φυσήξουμε δυνατά να φύγουν τα σύννεφα της λήθης που σκεπάζουν σήμερα τις ηρωικές εκείνες στιγμές των ανδρών του Συντάγματος, ανάμεσα τους θα διακρίνουμε και έναν συγχωριανό μας, τον Χωροφύλακα ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟ ΣΤΑΥΡΟ. Πίσω από μερικά σακιά γεμάτα με άμμο με ένα παλιό τυφέκιο να πολεμάει και να αμύνεται γενναία για να μη πέσει το κτίριο του συντάγματος και μαζί του ολόκληρη η Αθήνα στα χέρια των επαναστατών. Παραδίπλα του, ένας συνάδελφός του που χειρίζονταν το οπλοπολυβόλο της ομάδας πέφτει νεκρός Η στιγμή δύσκολη για όλους, Ο θάνατος φτεροκοπούσε πάνω από τα κεφάλια τους. Κάποιος έπρεπε να βγει στο «μεϊντάνι» να τρέξει και να πάρει το πολυβόλο στα χέρια του. Ο Σταύρος ζύγισε την κατάσταση και κατάλαβε ότι αν δεν άρχιζε αμέσως να υποστηρίζεται η διμοιρία του από τα πυρά του οπλοπολυβόλου οι αντάρτες θα έπαιρναν το πάνω χέρι και η πλάστιγγα θα έγερνε προς το μέρος τους. Χωρίς δεύτερη σκέψη έτρεξε προς τα κει και άρπαξε το οπλοπολυβόλο. Οι ριπές του καταιγιστικές καθήλωναν τους επιτιθέμενους και έδωναν ανάσες στους αμυνόμενους. Το κτίριο στο σημείο εκείνο εκτείνονταν σε σχήμα Γάμα. Στο απέναντι μπαλκόνι,- πολυβολείο πολεμούσε με ένα ΤΟΜΣΟΝ ο διμοιρίτης ανθυπομοίραρχος. Τον είδε πως πολεμούσε και αψηφώντας τις σφαίρες που βούιζαν δίπλα του και τις οβίδες από τους όλμους των ανταρτών που έσκαζαν, ξεπρόβαλε μπροστά από τις μαρκίζες και τα παραπέτα και του φώναξε: « Κράτα παλικάρι μου, κράτα Σταύρο, η Ελλάδα πρέπει να σωθεί». Ο καταραμένος εμφύλιος τελείωσε. Τα αδέρφια μας θύματα και από τις δυο πλευρές πολλά. Οι πληγές αγιάτρευτες και ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ; Να κυριαρχεί στα μυαλά όλων. Ο πανδαμάτωρ όμως χρόνος μαλάκωσε και δάμασε τα πάθη των Ελλήνων. Ο συγχωριανός μας Σταύρος προήχθη πανάξια στο βαθμό του Ενωμοτάρχου. ----------------------- Τελειώνοντας θα αναφέρω ένα γεγονός που έζησα στα εφηβικά μου χρόνια στο χωριό μας τα Βρυσικά. Θυμάμαι……… Ήταν καλοκαίρι γύρω στα 1960, μαζί με δυο-τρεις φίλους μου καθόμασταν έξω στα τραπεζάκια του καφενείου της εκκλησιάς, στο μπακαλιό του πάππου Αλέκου και απολαμβάναμε τις δροσερές γκαζόζες μας πειράζοντας ο ένας τον άλλον. Δίπλα μας, σ΄ άλλο τραπέζι κάθονταν πέντε-έξη νταήδες και κάνα δυο παππαίοι και σχολίαζαν τα τεκταινόμενα της μικρής κοινωνίας μας. Κάθε τόσο γύριζε προς το μέρος μας ένας από αυτούς, ο νταή Γκουντίνης, και μας παρατηρούσε έντονα: «Σκάστι ρε ουλιάνια, δε μας αφήντι να χουρατέψουμι». Κάποτε ηρεμήσαμε και εγώ έστησα αφτί να ακούσω τι λένε με τόση σοβαρότητα οι νταήδες. Νωρίτερα είχαμε δει από το βάθος της στράτας, πίσω από την κοινότητα, να εμφανίζεται ένας άνδρας με στολή αστυνομικού, να ανεβαίνει τον δρόμο και να φθάνει στο καφενείο. Ήταν ο συγχωριανός μας Σταύρος Παπαδόπουλος, ενωμοτάρχης- αστυνόμος. Χαιρέτησε έναν-έναν με χειραψία τους μεγάλους αλλά και εμάς τους πιτσιρικάδες, συζήτησε για λίγο μαζί τους και ζητώντας τους ευγενικά συγνώμη έφυγε να πάει και στα άλλα καφενεία για να συναντήσει και τους άλλους χωριανούς. Η παρέα των νταήδων έκλωσε την κουβέντα της γύρω από τον Σταύρο που έφυγε από το χωριό ασήμαντο αμούστακο παλικαράκι και επέστρεψε κοτζάμ αστυνόμος. Λέει λοιπόν ένας της παρέας σ΄ έναν μεγαλύτερο που είχε γιο στη Θεσσαλονίκη και σπούδαζε. -Δε μι λες χρήστου, τι σπουδάζ΄ Μουτιός τΣαλουνίκ΄ -Νουμικά νουμίζου τα λεν -Δηλαδή τι θα ένει άμα μπιτίς -Δικηόρος κι΄ μπουράει να ένει κι δικαστής -Ως εκεί; Άλλου μπουράει να ένει; -Πως δε μπουράει μαθές, μπουράει να ένει κι εισαγγιλέας και τρανός δικαστής. Τότε μπήκε στην κουβέντα και ο νταή Κωνσταντής, ένας άντρας γύρω στα 60, σεβαστός σ΄ όλο το χωριό για τη συμπυκνωμένη λογική σκέψη του περιορισμένη όμως στα στενά γνωστικά πλαίσια του χωριού. -Άκξι να μαθαίνς Χρήστου, άμα Μουτιός δε μπουρέσει να γένει Νουματάρχης τζιάμπα τουν σπουδάζεις. + Παππού Σταύρο, ας είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκέπασε. Καλή Ανάσταση πάππου Γκόρη. Θεόφιλος