'Ανοίξαμε και σας περιμένουμε'

Τρίτη, 04 Δεκέμβριος 2012 09:09 διαχειριστής
Εκτύπωση

τα μηνύματά σας

Η ιστοσελίδα του χωριού μας, αφού έκανε έναν μεγάλο κύκλο λειτουργίας έκλεισε με επιτυχία τη πρώτη περίοδο της νηπιακής ζωής της και ύστερα από παύση μερικών μηνών ξαναξεκίνησε ανοίγοντας τη δεύτερη περίοδο λειτουργίας της, την παιδική. Θέλω να ευχαριστήσω, πρώτα-πρώτα τον δημιουργό και επί χρόνια υποστηρικτή της ιστοσελίδας αγαπητό και εξαίρετο φίλο Καραφύλλη και στη συνέχεια να ευχαριστήσω τους δυο λαμπρούς συγχωριανούς μας για τις μεγάλες ενέργειες που έκαναν για την επανεκκίνηση της, τον  δικηγόρο μας κ. Νέστορα Αποστολακίδη και τον κ. Χρήστο Γκροζούδη. Ο Θεός να τους έχει καλά.

Θεόφιλος ο Θράξ

 

Και μια και υπέγραψα το παραπάνω ευχαριστήριο κειμενάκι μου με το όνομα μου και τον τίτλο “ο Θράξ” συνεχίζω με άρθρο που μέσα από αυτό προσπαθώ να τεκμηριώσω την Θρακική καταγωγή μας.

 

Τα αρχαία Θρακικά φύλλα και οι σημερινοί Θράκες Εβρίτες Βρυσικιώτες.

 

Οι πρώτοι και παλαιότεροι κάτοικοι της Ελληνικής χερσονήσου σύμφωνα με την προϊστορία, ονομάστηκαν ΠΕΛΑΣΓΟΙ και μαζί με αυτούς και όλα τα αυτόχθονα προϊστορικά φύλλα που κατοικούσαν εδώ.

Μέσα σ΄ αυτά τα φύλλα συμπεριλαμβάνονταν και ένα μεγάλο Θρακικό φύλλο, ένα μεγάλο σύνολο διάφορων Θρακικών φυλών. Θα δούμε παρακάτω μερικές από αυτές τις φυλές που δικαιωματικά εμείς οι σημερινοί Θράκες τους θεωρούμε μακρινούς προϊστορικούς προγόνους μας.

 

α) Οι Μαίδοι, αρχαία Θρακική φυλή που κατοικούσε στην πάνω κοιλάδα του Στρυμόνα ποταμού και από τα βόρεια της Ροδόπης κατέβαινε μέχρι τον Έβρο ποταμό, όλα αυτά στα 1300 π.Χ.-

Χίλια χρόνια αργότερα, το 356 π.Χ., ο βασιλιάς της Μακεδονίας Φίλιππος ο Β' τους υπέταξε και τους αφομοίωσε με τους δικούς του Μακεδόνες δημιουργώντας ένα νέο Θρακομακεδονικό φύλλο.

β) Οι Αγριάνες ή Αγρίοι ήταν και αυτοί αρχαίο Παιονικό φύλλο της Θράκης που κατοικούσαν σε εκτάσεις που είχαν καταλάβει από τους Μαίδους. Ήταν φυλή πολεμοχαρής και δεινοί σκοπευτές της τοξοβολίας. { Σήμερα υπάρχει χωριό στον νομό μας με το όνομα Αγριάνη, δίπλα από το χωριό Μάνδρα.}

 

γ) Οι Δίοι, αρχαίο προϊστορικό Πελασγικό φύλλο, που κομμάτι τους ξέχωρο ήταν και οι Αγριάνοι.

Οι Δίοι, φυλή πολεμοχαρής και γενναία, εξαπλώθηκε μέχρι τα Πιέρια ιδρύοντας αποικίες που τις ονόμαζε Δίον , γνωστότερη στη ιστορία η μετέπειτα Μακεδονική πρωτεύουσα το Δίον Πιερίας.

Οι Δίοι και μαζί τους και οι Αγριάνες πολέμησαν στον Τρωϊκό πόλεμο και στην εκστρατεία του Μ. Αλεξάνδρου στην Περσία. Ο Αριανός περιγράφει στα βιβλία του για την εκστρατεία του Μ. Αλεξάνδρου τους Αγριάνες σαν τρομερούς τοξοβόλες.

 

Αυτά τα λίγα από τα πολλά για τους προϊστορικούς προγόνους μας, για τους Θράκες που έζησαν στην ίδια γη, στα ίδια χώματα που ζούμε σήμερα, εν έτει 2012, και εμείς οι σημερινοί Θράκες, Εβρίτες, Βρυσικιώτες οι συνεχιστές τους

 

 

Τι συνδέει εμάς τους τωρινούς με τους αρχαίους προγόνους μας και γιατί πιστεύουμε ότι είμαστε

κατ΄ ευθείαν απόγονοί τους;

 

Θα καταπιαστώ με τη γλώσσα μας, με την Ελληνική γλώσσα, με την αρχαία που μιλούσαν τότε, πριν 3.000 και πλέον χρόνια και με την σημερινή που μιλάμε εμείς σήμερα εδώ στα Βρυσικά και σ΄ άλλα μέρη, σ΄ όλη την Ελλάδα.

Μη φανταστείτε ότι θα προσπαθήσω να κάνω κάποια μεγάλη επιστημονική έρευνα, εξ΄ άλλου και να ήθελα δε θα μπορούσα, με τι φόντα, με τι επιστημονικά κόζια θα το πράξω. Απλά μάζεψα μερικές, ελάχιστες, λέξεις που χρησιμοποιούμε σήμερα εμείς οι Βρυσικιώτες στην ντοπιολαλιά μας

και τις σύγκρινα με λέξεις αρχαίες. Τα συμπεράσματα δικά σας.

 

Το Φράξο ή η Μελιά ή ο Μέλεγος, (Λατινικά fraximus).

θράψο

Με τη λέξη “το φράξο” οι αρχαίοι μας ονομάτιζαν ένα φυλλοβόλο δέντρο με ευθυτενή σκληρό κορμό και με το οποίο έφτιαχναν τα δόρατα για να πολεμούν. Από φράξο ήταν φτιαγμένη και η περίφημη “σάριζα” των Μακεδόνων.

 

 

Μετά από 2500 και πλέον χρόνια συναντάμε στο χωριό μας, στη γλώσσα μας, μια ομόηχη και πιθανόν ομόριζη με την αρχαία , τη λέξη Θράψο, με αυτή τη λέξη οι ντόπιοι ονοματίζουν ένα δέντρο, σίγουρα το ίδιο με τους αρχαίους, που έχει ίσιο σκληρό και χωρίς ρόζους κορμό. Από αυτό κατασκεύαζαν τα προηγούμενα χρόνια γεωργικά εργαλεία. και το αρχαίο Φράξο και το σύγχρονο Θράψο είχαν και έχουν ευθυτενή , σκληρό και γυαλιστερό γκρίζο κορμό, άρα εννοούσαν και οι δυο το ίδιο δέντρο.

 

Ο Θριγκός:

παλιόσπιτο

Με τη λέξη αυτή οι αρχαίοι μας αποκαλούσαν το ξύλινο τμήμα του εξωτερικού τοίχους κάθε οικοδομής που στηρίζονταν στους κίονες.

Θριγκό αποκαλούσαν και οι παλιοί χωριανοί μας το βορινό ξύλινο μέρος που στήριζε στα δίπατα σπίτια την κεκλιμένη στέγη πάνω στον πέτρινο τοίχος.

Μικρός ήμουν στη δεκαετία του πενήντα που τρέχαμε τσούρμο με άλλα παιδιά στα καινούργια σπίτια που χτίζονταν για να χαζέψουμε τους μαστόρους και άκουγα πολλές φορές τον συχωρεμένο μεγάλο μάστορα χτίστη “νταή” Γιάννη τον Φανάκα να φωνάζει στους εργάτες βοηθούς του και στον νοικοκύρη του σπιτιού πάνω στο τελείωμα των τοίχων και πριν ξεκινήσει το στήσιμο της στέγης.

κατασκευή σπιτιού

“Άντε ρε, καλπαζάνδις, φέρτι αγλήουρα τσαγριντιές κι σανίδες να δέσουμε τον θριγκό κι να κάτσει γιρά η στέγη, άντε και νύχτουσι”

 

 

 

Τανύω: Με τη λέξη αυτή οι αρχαίοι πρόγονοι μας δήλωναν ότι απλώνουν κάτι, το μακραίνουν, και σήμερα λέμε στα Βρυσικά “τάνστου” ή “ τουν τάνσι” εννοώντας τον μάκραινε.

 

Άναυρος:

τζιαντίντερ΄ς

Ο Άναυρος ήταν ποτάμι της αρχαίας Φθίας, χώρας του Αχιλλέα με την τρομερή φυλή των Μυρμιδόννων, η σημερινή Θεσσαλία και κυλούσε τα πιο κρύα νερά της Ελλάδος, πήγαζε από βουνίσιες πηγές και μετά από μικρή διαδρομή χάνονταν σε βαθιά υπόγεια χαράδρα.

Μέχρι και σήμερα λέμε τα κρύα και καθαρά νερά που υπάρχουν σε λίγα σημεία του χείμαρρου Καζαντζή αναυρικά.

Και για το αληθές της συγκριτικής λεξικολογίας μου σας παραθέτω το παρακάτω συμβάν:

Ήταν καλοκαίρι του 2007, Αύγουστος μήνας, Είχαμε βρεθεί όλοι εκεί, ντόπιοι και βρυσικιώτες της διασποράς για να χαρούμε το κυνήγι του τρυγονιού. Την πρώτη μέρα κυνηγήσαμε τρυγόνια, τη δεύτερη τα τρυγόνια εξαφανίστηκαν και όλοι παρέα μαζεμένοι στη σκιά μιας παραποτάμιας σουούτας ξαπλαρωμένοι κουβεντιάζαμε καπνίζοντες.

Χαζεύοντας τα νερά του Καζαντή μου ήλθε όρεξη για ψάρεμα.

 

-Τζιότζιου, λέω στον καλό παιδικό μου φίλο, δεν πας στου σπίτι να φέρς του πλεϊμάτι να ψαρέψουμι;

Ο καλός φίλος μου που δεν μου χαλούσε ποτέ χατήρι έφυγε για το σπίτι του και γύρισε πίσω με το δίχτυ, αμέσως εγώ και ο φίλος μου πετάξαμε τα παντελόνια και τα μπλουζάκια μας και με τις σωβρακάρες μας να ανεμίζουν τρέξαμε στο ποτάμι. Τη μια άκρη από το δίχτυ έπιασα εγώ και την άλλη ο Τζιότζιους. Ακράτητος όπως είναι όρμηξε και μπήκε μέχρι του ζνάρι στο νερό υποδεικνύοντας και σε μένα να μπω από την άλλη μεριά από τα ρηχά για τυλίξουμε τα ψάρια που κολυμπούσαν στο κρύο καθαρό νερό του μαϊρά. Στη στιγμή γυρίζω και τον βλέπω και φοβήθηκα, είχε μελανιάσει και ο τσινές του τρακανάριζε.

 

-Ρε φίλους τι έπαθες; βγες γρήγορα έξω - και πήγα κοντά του να τον βοηθήσω. Βγήκε σε μαύρα χάλια και με ψιθύρισε ξεψυχισμένα:

 

-Φίλους πουλί κρύου του νιρό, μπούζι, είνι αναυρικό βλεπς.

 

 

Έδνα ή Έεδνα λέγονταν τα δώρα γάμου που έδινε ο γαμπρός στον πεθερό του. Μήπως και στο χωριό μας δεν έστελναν μέχρι πρόσφατα οι υποψήφιοι γαμπροί στους μέλλοντες πεθερούς τους ίδια δώρα; Τα λεγόμενα σμιάδια. Έτσι δε λέει και το τραγούδι μας “Στέργιος” ;

“Τα σμάδια πίσου να πάρτι Στέργιους πισμάνιψι” Εδώ βλέπουμε να έχει αλλάξει η λέξη έδνα με τη λέξη σμάδια αλλά το έθιμο ίδιο και απαράλλαχτο.

 

Μικρή που είναι η χρονική απόσταση από το 800 προ Χριστού μέχρι το 2012 μετά Χριστό.

 

Ίδια γλώσσα, ίδιες λέξεις της καθημερινότητας, ίδιοι άνθρωποι........ ΕΛΛΗΝΕΣ.

 

 

ΘΕΟΦΙΛΟΣ

Τελευταία Ενημέρωση στις Τετάρτη, 05 Δεκέμβριος 2012 21:39