Άννα, Πολυχρόνης, Στέργιος, Βάγια Κωστούδη και παππού Αλέκος

Μια εικόνα χίλιες αναμνήσεις, για δεκάδες γενεές Βρυσικιωτών θα μπορούσε να πει κάποιος γι΄ αυτή τη φωτογραφία, αφού για τουλάχιστον σαράντα χρόνια ο μπάρμπα Αλέκος υπήρξε ο μπακάλης του χωριού μας.

Θα ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου τον αγαπητό ανιψιό Χρόνη για τη μοναδική αυτή φωτογραφία.

Αξίζει όμως να διαβάσουμε κάποιο κείμενο εδώ, τη μοναδική γραπτή αναφορά ίσως για τον κυρ Αλέκο, από το μυθιστόρημά του θείου Λάκη «Πολύκαρπος και Θεοφάνης στα χρόνια του ζωναράδικου»

Την Τετάρτη 27 Ιουλίου οι ψαράδες από τα Βρυσικά θα ψαρέψουμε με καλάμι στον Έβρο.

Συγκέντρωση 06:30 στο ‘Μπαντιάνη’ για καφέ.

Αναχώρηση 07:00

Επιστροφή 13:00 και ούζο στον Παύλο.

You Tube για τα vrisika.gr τέλος.

Ο λογαριασμός που είχαμε στο You Tube, άγνωστο πως, καταργήθηκε οριστικά και μαζί του όλο το οπτικοακουστικό υλικό.

Φαίνεται ότι τα βιντεάκια που είχαμε ανεβασμένα δεν άρεσαν σε κάποιους.

Πραγματικά λυπάμαι γι’ αυτό, όχι τόσο για το χρόνο που αφιερώθηκε να δημιουργηθούν, αλλά γιατί θεωρώ ότι χάθηκε ένα αξιόλογο αρχειακό υλικό που για τους Βρυσικιώτες τουλάχιστον θα έπρεπε να υπάρχει.

Χατζηαγγελάκης Απόστολος, τον ευχαριστούμε για την εγγραφή και τα πολύ καλά του λόγια, Χρόνια Πολλά σε όλους τους Αποστόληδες.
Μαρίνα Χατζησταύρου, ιδιαίτερη η χαρά μας! Η σελίδα στη διάθεσή σας.


“Για οι ρίζες μου και δέσε τ' άλογο σου,
για κι οι κλώνοι μου και κρέμασ' τ' άρματα σου,
για κι ο ίσκιος μου και πέσε και κοιμήσου,
κι αύριο το πρωί το νοίκι να πληρώσεις,
τρία σταμνιά νερό στις ρίζες μου να ρίξεις.”

Άνοιξη     του χίλια επτακόσια σαράντα  οκτώ.

Απρίλιος μήνας.

Μια ηλιόλουστη ζεστή μέρα ξημέρωσε ανασταίνοντας και τα τελευταία ζωντανά της φύσης από τη χειμωνιάτικη τους νάρκη. Χαρά Θεού. Ο Ήλιος αγκάλιασε στοργικά και ζέστανε την πλατιά κοιλάδα του Ερυθροπόταμου  μαζί και τα παρόχθια μικρά χωριουδάκια.   Ζώα, δένδρα και άνθρωποι αναρίγησαν γλυκά από το χάδι του ζωοδότη Ήλιου γεμίζοντας με ενέργεια τις ψυχές τους και τα κορμιά τους. Οι περισσότεροι κάτοικοι της περιοχής που ήταν  Έλληνες, προσπαθούσαν να χαρούν όσο μπορούσαν περισσότερο την αναγέννηση της φύσης όπως τους τη χάριζε ο Πλάστης, ο Μεγάλος Δημιουργός, με εργασία και δοξολογίες προς Αυτόν αλλά η αιωνόβια Τουρκική κατοχή δεν τους άφηνε να χαρούν και να την απολαύσουν. Γενιές και γενιές πέρασαν πριν από αυτόν εδώ τον ευλογημένο τόπο, που έζησαν, υπέφεραν και πέθαναν κάτω από την τυραννία των βάρβαρων Τούρκων κατακτητών, το ίδιο υπέφεραν και σήμερα. Όσο μάλιστα έφταναν τα χαμπέρια από χώρες όπως τη Μολδαβία, τη Ρωσία όπου Έλληνες που ζούσαν και προόδευαν εκεί ξεσηκώνονταν και οργανώνονταν ετοιμάζοντας επανάσταση για να τους διώξουν και να ελευθερώσουν την Ελλάδα, άλλο τόσο οι κατακτητές πίεζαν και βασάνιζαν του ντόπιους Έλληνες των χωριών αλλά και των πόλεων κάνοντας τη ζωή τους μαρτυρική, αβάσταχτη.