Μέσα απ' το χώμα πάντα φωνάζουμε:

Τη σπορά, το θερισμό μας* 

Γεραλής Σωτήρης, Ψηλά το αίμα (εκδ. Γαβριηλίδης, 2009), Επίλογος, σελ.

 Είναι η ανθρώπινη μνήμη εναρμονισμένη κυψέλη της αλήθειας; Της ομορφιάς; Του πόνου και της φθοράς; Της αυταπάτης; Ερωτήματα καίρια και απαιτητικά που ενδεχομένως να απασχολούν έναν άκρως πεινασμένο φιλόσοφο - αν τον θεωρούμε αποκλειστικό εντολοδόχο των μειζόνων αινιγμάτων της ζωής.

 Και της τέχνης.

 Στην τέχνη, όμως, όσο κι αν γεννιέται και —όχι σπάνια — αναγεννιέται ο στοχασμός, δεν μετέχουν μόνον οι στοχαστές. Μετέχουν οι πάντες. Ή πιο σωστά, ο καθένας χωριστά.

Κι όσον αφορά, ειδικότερα, το κουπί της ποίησης μετέχει προπαντώς το ...κύμα. Του ποιητή και του αναγνώστη. Του αναγνώστη και του ποιητή. Εναλλάξ και συγχρόνως.

Στο κουπί και στο κύμα που απαντάται η ποίηση του Σωτήρη Γεραλή συνάντησα το αρχικό περί μνήμης και αλήθειας, ομορφιάς κι απάτης, δυσεπίλυτο ερώτημα. Κι αυτό, διότι από συλλογή σε συλλογή, από τις Κλίμακες (1999) έως το Ψηλά το αίμα (2009) κοινός παρονομαστής των λέξεων του Γεραλή είναι τα φυσικά φαινόμενα που απασχολούν την μνήμη: συνεπώς τόσο το πνεύμα, όσο και το σώμα. Στη συνομιλία που περιέχεται ακολούθως εντός του παρόντος Πορτραίτου ο λόγος του Γεραλή αποκαλύπτει κι άλλα εννούμενα ή και υπονοούμενα της συμβίωσης και περιδίνησής του με την μούσα. Και είναι γνωστό ήδη από τα χρόνια της αρχαιοελληνικής χαραυγής: μητέρα της μούσας είναι η Μνημοσύνη.

ΠΑΝΟΣ ΔΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ