….αφού μελετήσουμε την ιστορία των φωτογραφιών, ας ονειρευτούμε και ας στοχαστούμε κιόλας πάνω σ' αυτές.

Πάνω στις γελαστές μορφές, που δεν γελούν πια.

Πάνω στις γεμάτες σιγουριά και κατάφαση στη ζωή πόζες των προσώπων, που δεν ποζάρουν πια.

Πάνω στους ανθρώπους που υπάρχουν στην πλατεία της φωτογραφίας, χωρίς πια να υπάρχουν στην πλατεία του χωριού.

Πάνω στην πλατεία της φωτογραφίας, που έγινε η σκιά ή το όνειρο της πλατείας του χωριού.

Μήπως περάσουμε έτσι, μέσα από τη δοκιμασία και το μάθημα του χρόνου, σ' έναν αισιόδοξο ανθρωπισμό: στην απόρριψη της αδικίας, της ιδιοτέλειας, της εγωπάθειας, της ανισότητας ανάμεσα στους ανθρώπους, εν όψει της έσχατης ισότητας και δημοκρατίας της θνητότητας μας.

Μ. Γ. Μερακλής