Οι φωτογραφίες είναι από το οικογενειακό άλμπουμ Ασημίνας Γιαννακάκη Κυρούδη 25η Μαρτίου σήμερα, ένα κείμενο του Μιχάλη Ρέππα από την εφημερίδα Realnews «Είμαι Ελλην το καυχιέμαι» προσεγγίζει το θέμα από μια διαφορετική διάσταση, ενδιαφέρουσα ίσως για προβληματισμό. Αν μάλιστα σε ορισμένες φράσεις αντικαταστήσουμε τη λέξη Έλληνας με τη λέξη Βρυσικιώτης θα ήταν σα να γράφτηκε το κείμενο και για τη σελίδα μας. Καραφύλλης
«Είμαι Ελλην, το καυχιέμαι» ΜΙΚΡΟΙ, μαθαίναμε στο σχολείο το ποιηματάκι που άρχιζε με τη φράση «Είμαι Ελλην, το καυχιέμαι». Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια. Εγινα διεθνιστής. Σνομπάριζα κάθε εθνικό σαν εθνικιστικό. Μέχρι που σήμερα, σε μιαν άλλη ηλικία και θέση, ξαναλέω και νιώθω το ίδιο. «Είμαι Ελλην». Γιατί πατρίδα του καθενός είναι η παιδική του ηλικία. Η εποχή που ζούσε χωρίς να ξέρει τον θάνατο. Και εμένα η παιδική μου ηλικία χαράχτηκε στον σκληρό μου δίσκο στα ελληνικά. ΣΙΓΟΥΡΑ δεν έχω καμιά βιολογική σχέση με τους αρχαίους Ελληνες. Οι παππούδες μου δεν μιλούσαν καλά καλά ελληνικά. Μιλούσαν αρβανίτικα. Κατ' αυτή την έννοια, δεν είμαι Ελληνας με τίποτα. Ομως, όταν γυρίζω πίσω, στις πρώτες βαθιές εγγραφές που με ορίζουν, βρίσκω τη «μηλίτσα που 'σαι στον γκρεμό, στα μήλα φορτωμένη, τα μήλα σου λιμπίστηκα και τον γκρεμό φοβάμαι». Βρίσκω τη «Λόλα, να ένα μήλο». Τον Λεωνίδα με τους τρακόσιους. Τον Αθανάσιο Διάκο στον τοίχο του Δημοτικού στο Λουτράκι. Τον Γιώργο Θαλάσση και τον Σπίθα. Στον φόβο λέω «Παναγιά μου». Στη θλίψη λέω «μάνα μου». Στον πόνο λέω «αχ». Οχι «όου», ούτε «άουτς». ΚΑΙ ΣΤΟΝ έρωτα, στην πιο βαθιά στιγμή, οι λέξεις που λέω, αυτές οι λέξεις ανάμεσα σε προσευχή και βλαστήμια, είναι ελληνικές. Μόνο στα ελληνικά βιώνω την αιωνιότητα και τον θάνατο της ερωτικής έκστασης. Και είμαι Ελληνας γι' αυτό. Γιατί η βιογραφία μου γράφτηκε στα ελληνικά. Τα ελληνικά είναι το hardware της ύπαρξης μου. Χωρίς έναν λαό που τα μιλάει, είμαι ένα τίποτα. Όπως χωρίς τις προσωπικές μου αναμνήσεις, είμαι νεκρή οθόνη. Ο μύθος της προσωπικής μου ταυτότητας στηρίζεται στον μύθο της Ελλάδας.
ΕΡΧΕΤΑΙ 25η Μαρτίου. Δεν θα βγάλω σημαία στο μπαλκόνι. Δεν βρίσκω καμιά υπεροχή στο να είσαι Ελληνας. Αλλά δεν μπορώ να αρνηθώ ότι ανήκω σ' αυτόν τον λαό και το ένστικτο της αυτοσυντήρησής μου αυτόματα γίνεται φροντίδα επιβίωσης όλων των χρηστών της ελληνικής γλώσσας. Γιατί χωρίς αυτούς είμαι ένα file που δεν διαβάζεται. Ενα σώμα χωρίς βιογραφία. Ενα σώμα που μέλλεται να βιώνει καθημερινά την αγωνία του προσωπικού του θανάτου. Η πεποίθηση ότι ανήκω κάπου μου χαρίζει την παραμυθία της αίσθησης της γέφυρας. Είμαι μια γέφυρα ανάμεσα στους ελληνόγλωσσους που έφυγαν και στους ελληνόγλωσσους που έρχονται. Χωρίς τις γενιές του παρελθόντος και χωρίς τις γενιές του μέλλοντος είναι σαν να ζω από γεννησιμιού στο κελί των μελλοθάνατων.