Μεγάλη εβδομάδα και το μυαλό πετάει στο χωριό. Αναμνήσεις από τα βιώματα των παιδικών μας χρόνων, στιγμές ξεχωριστές για τον καθένα, κοινές τις πιο πολλές φορές για τους περισσότερους της ηλικίας μας.

Μεγάλη Πέμπτη βράδυ, όλο το χωριό στην εκκλησία, οι μεγάλοι μέσα και εμείς .. ένα ατέλειωτο παιχνίδι μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας. Με ένα αληθινό αναμμένο κερί στα χέρια (τι ευτυχία!!!) να προσπαθούμε να εξερευνήσουμε στο απόλυτο σκοτάδι, την κορυφή του στενού πέτρινου καμπαναριού με τα απότομα κυκλικά σκαλοπάτια.

 

 

 

 

Μεγάλη Παρασκευή, ώρες ατέλειωτες αναμονής (συνήθως με ένα κλαρί αμυγδαλιάς στο χέρι) μέχρι να έρθει ή σειρά μας να πιάσουμε το σχοινί για μερικά πένθιμα χτυπήματα της καμπάνας. Το απόγευμα πάλι, οργασμός στην αυλή του σχολείου από παιδιά κάθε ηλικίας. Θυμάμαι τον εαυτό μου σκαρφαλωμένο στο παράθυρο προσπαθώντας να δω την τελική πρόβα για τα εγκώμια από μαθητές του γυμνασίου. Ο Κώστας χοροδιδάσκαλος, η Τριάδα, η Σταυρούλα, η Βασιλική .. ο Γιάννης, ο Γιώργος  ψέλνουν «Αι γενεαί πάσαι ήμνον τη ταφή σου προσφαίρουσι Χριστέ μου.. ¨»

 

Μεγάλο Σάββατο, ένας αγώνας συνηθίζονταν την ημέρα αυτή στο τσαϊρι στο γήπεδο νεολαία γερουσία και εμείς φίλαθλοι ντεμέκ, άντε να περπατήσουμε την τεράστια εκείνη απόσταση πήγαινε έλα. Τα καψούλια βέβαια ήταν έτοιμα από μέρες, καθώς και το ψηλό σύρμα, από την τουλούπα του πάππου Αλέκου. Τα βεγγαλικά μας για το Χριστός Ανέστη!

 

 

Χρόνια παιδικά, χρόνια ανέμελα, εμπειρίες μοναδικές, όπου τα παιδιά, μόνο στο χωριό μπορούν να βιώσουν με τον ιδανικότερο τρόπο

 

Χριστός Ανέστη! φίλοι μου