Οι Βρυσικιώτες της Θεσσαλονίκης

Δευτέρα, 23 Ιανουάριος 2012 20:13 Θεόφιλος
Εκτύπωση

ΟΙ   ΒΡΥΣΙΚΙΩΤΕΣ       ΤΗΣ     ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Μια δημοσιογραφική  έρευνα   του  Θεόφιλου  Γουδουσάκη.

Δεκέμβριος  2011

Οι  άγιοι πατέρες της ορθοδοξίας μας προτρέπουν με τους Θείους λόγους τους να ξεκινάμε κάθε ενέργεια μας, κάθε πράξη μας με την επίκληση του Άγιου Θεού  παραγγέλλοντας  μας:

“Από  Θεού άρξασθε” .

Αν τώρα γυρίσουμε πολύ πίσω, βαθιά στο μεγάλο αρχαίο παρελθόν μας, οι πρόγονοι μας , όλοι τους, οι μέγιστοι φιλόσοφοι, οι φιλοσοφούντες, οι σοφοί συγγραφείς και οι επικοί ποιητές  μας, όλοι  αρχίζουν τα συγγράμματα  και τα ποιήματα τους με επίκληση προς τους θεούς για βοήθεια, ο Ησίοδος και ο θείος Όμηρος στην αρχή των ποιημάτων τους επικαλούνται βοήθεια από τις θεές και τους θεούς τους για να τα καταφέρουν παρόλο που ήταν μέγιστοι.

Έτσι έπραξε και ο Χαλκιδέας της Κοίλης Συρίας  συγγραφέας  Ιάμβλιχος.

Στο βιβλίο του “περί του Πυθαγορικού βίου” στην αρχή γράφει:    “ Επί πάσης μεν φιλοσοφίας ορμή θεόν δήπου παρακαλείν έθος άπασι τοις γε σώφροσιν”

Δηλαδή, “ όλοι οι σώφρονες φιλοσοφούντες έχουν τη συνήθεια να επικαλούνται με όλη τη δύναμη της ψυχής τους κάποιο θεό”

 

Έτσι θ΄ αρχίσω και ΄γω , όμως επειδή δεν είμαι φιλόσοφος, ούτε καν φιλομαθής και επειδή νοιώθω πολύ μικρός και ανάξιος να επικαλεσθώ τον Θεό, ξεκινώ τη συγγραφή της παρούσας έρευνας μου επικαλούμενος για βοήθεια έναν πανάξιο αντιπρόσωπο Αυτού, τον συγχωριανό μας πατέρα Γεώργιο, τον, κατά κόσμο, τέως αρχηγό θρησκευτικού του Ελληνικού στρατού, τον στρατηγό ε.α. Ιερέα Αποστολακίδη Γεώργιο πανάξιο τέκνο του χωριού μας.

Τύχη αγαθή για όλους μας τους εν Θεσσαλονίκη διαμένοντες Βρυσικιώτες να έχουμε κοντά μας για μια και πλέον δεκαετία εδώ στη δεύτερη πατρίδα μας, την αγιοτόκο Θεσσαλονίκη αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο, ιερέα και συγχωριανό μας.

Όμως τα τελευταία χρόνια, δυστυχώς για μας, ευτυχώς για τον ίδιο, η πατρίδα αναγνωρίζοντας το μεγάλο παιδαγωγικό έργο του στα στρατευμένα παιδιά της , τον προήγαγε στο ανώτατο αξίωμα και τον τράβηξε στην Αθήνα.

Όσα και να γράψω για τον εξαίρετο στρατιωτικό ιερέα πατέρα Γεώργιο θα είναι λίγα και γι΄ αυτό θα γράψω λίγα γιατί είμαι σίγουρος ότι ο ίδιος με το φωτοστέφανο του πεφωτισμένου παπά και αξιωματικού των Ειδικών Δυνάμεων {ΛΟΚ} θα τα μεγαλώσει και θα τα παρασύρει στο πνευματικό άπειρο. Η ταπεινότητα της ψυχής του και ο αψεγάδιαστος χαρακτήρας του ποτέ δεν μας επέτρεψε φλυαρίες και λιβανίσματα προς το πρόσωπο του. Αν και παπάς απεχθάνεται το λιβάνι όταν δεν προσφέρεται θυσία στον τριαδικό Θεό και τους διακονούντας Αυτόν αγίους.

Ο παπά Γιώργης ήταν, είναι και θα είναι για όλους μας το γλυκό απάνεμο λιμάνι της ψυχής μας.

Να είσαι καλά παπά “κομάντο”

Συνεχίζοντας την έρευνα μου μένω για λίγο ακόμα στον στρατό για να περιγράψω όσους από τους συγχωριανούς μας διάλεξαν αυτόν τον χώρο να σταδιοδρομήσουν. Εδώ συναντώ τον πρώτο των πρώτων. Το συνετό και συγκροτημένο πατριωτάκι μας που κατάφερε με δουλειά και μεγάλες προσπάθειες να υπερφαλαγγίσει γόνους παλαιών στρατιωτικών κατεστημένων και τζακιών και να ανέλθει στο δεύτερο σκαλοπάτι της ανώτατης ιεραρχίας του στρατού, έγινε Α΄ υπαρχηγός ΓΕΣ πανάξια και κυριολεκτικά με το σπαθί του.

Σας περιγράφω τον στρατηγό Παναγιώτη Τσολακίδη, του Μόσχου και της Λουλούδους, γεννηθέντος στα Βρυσικά Διδυμοτείχου Έβρου. Δεν μπορώ να σας μεταφέρω την υπερηφάνεια που ένιωσα όταν έγραφα τις τελευταίες τέσσερις-πέντε λέξεις . “γεννηθέντος στα Βρυσικά Διδυμοτείχου.” Άξιε Παναγιώτη.

Τον είχαμε κοντά μας εδώ στη Θεσσαλονίκη για πάνω από είκοσι χρόνια και αν βάλουμε και αυτά της γύρω ευρύτερης περιοχής τα χρόνια φθάνουν τα τριάντα. Μας έφυγε για τη Αθήνα όταν άρχισε να ανέρχεται τα υψηλά βαθμολογικά κλιμάκια. Τελευταίες δημοσιογραφικές πληροφορίες μου αναφέρουν ότι γρήγορα θα τον έχουμε και πάλι κοντά μας , εδώ στη Θεσσαλονίκη, ελπίζω για πάντα.

Και από το Στρατό, αφού κάνω ένα πλάγιο βήμα “προς τα δεξιά” θα περάσω στην ΕΛΑΣ , στη πάλαι ποτέ ένδοξη “ Ελληνική Βασιλική Χωροφυλακή” . Μέσα στο Σώμα αυτό θα διακρίνω στα προηγούμενα χρόνια θα παρακολουθήσω και θα περιγράψω με σεβασμό ένα φεγγοβόλο αστεράκι ενός άλλου συγχωριανού μας. Το αστέρι του Θεοδωρίδη Παναγιώτη. Συγχωριανός αλλά και καλός φίλος . Άνθρωπος , σεμνός, λογικός, δίκαιος και χαμηλών τόνων.

Για όλα αυτά τα προσόντα του τον είχαμε εκλέξει πρόεδρο στον Σύλλογο των εκ Διδυμοτείχου και περιχώρων καταγομένων Θεσσαλονικιωτών. Στη θέση αυτή παρέμεινε για είκοσι πέντε χρόνια και αποχώρησε όταν ο ίδιος το θέλησε.

Λοιπόν....,,,

Εδώ θα ανοίξω μια παρένθεση για την παρατυπία μου , θα ασχοληθώ με τον αξιότιμο και αξιόμαχο εκπρόσωπο των Βρυσικών στον νομικό πολιτισμό των Ελλήνων, τον δικηγόρο “παρ΄ Αρείου Πάγου” Αποστολακίδη Νέστορα του Δημητρίου.

Ο Νέστορας διαμένει σήμερα μόνιμα στην Αθήνα αλλά επαγγελματικές υποχρεώσεις {;} τον φέρνουν συχνά-πυκνά στη Θεσσαλονίκη, τόσο συχνά που σε μας εδώ φαίνεται ότι ζει ανάμεσα μας, εξ άλλου στο Αριστοτέλειο φοίτησε και τελείωσε τη νομική σχολή και εδώ έκανε τα πρώτα δικηγορικά του βήματα. Γνωρίζει τη Θεσσαλονίκη καλλίτερα από πολλούς από εμάς εδώ. Απολαμβάνει την απεριόριστη αγάπη μας και τον σεβασμό μας. Συν όλων των παραπάνω είναι και ο πρόεδρός μας στον ΠΣΑΒ. {Ταλαίπωρε ΠΣΑΒ}.

Συνεχίζοντας την περιπλάνηση μου σε διάφορους τομείς δραστηριότητας που μπορεί να έχει κάποιος στην πόλη “κοντοστέκομαι” στον τομέα του τουρισμού, στο ΕΟΤ. Εδώ παλαιά υπηρετούσε διαπρέποντας ένας αξιόλογος συγχωριανός μας, ο καλός μου φίλος Κυρούδης Βλάσης του Ευαγγέλου. Δειλά ξεκίνησε την καριέρα του αλλά γρήγορα οι πολλές Βρυσικιώτικες αξίες του διέλυσαν τα νέφη της αφάνειας που τον τύλιγαν και φανέρωσαν την πλατίνα που έκρυβε στον ακέραιο χαρακτήρα του και τις πολλές γνώσεις που κατείχε από τις σπουδές του στη Γερμανία.

Γρήγορα ανέβηκε τα βαθμολογικά σκαλιά της ιεραρχίας του ΕΟΤ και ανέβηκε στις ψηλές θέσεις της διοίκησης επίσης από το μετερίζι του συνδικαλισμού και από τη θέση του προέδρου των τουριστικών υπαλλήλων έδωσε αγώνες δυνατούς και πέτυχε πάρα πολλά στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων των συναδέλφων του. Σήμερα συνταξιούχος του ΕΟΤ, ζει ήρεμα και οικογενειακά δίνοντας απλόχερα και σε μας αγάπη, χαμόγελα και πολύτιμες εμπειρικές συμβουλές .

Από τον Τουρισμό περνάω στον τομέα της οικολογίας και της ανακύκλωσης , εδώ συναντώ το φιλαράκι μου τον Νέστορα Αποστολακίδη του Κων/νου, τον επιλεγόμενο “χειμωνιάσιο” , όταν γεννήθηκε ο Νέστορας ήταν χειμώνας, Γενάρης μήνας και το χιόνι στο χωριό ήταν δυο μπόϊα.

Νάσαι καλά Νέστορα και να χαίρεσαι τη γναίκα σου και τα δυο γκζάνιας , και εύχομαι καλός πολίτης στου πιδούδις που απουλήθκι απ΄ του στρατό.

Εδώ μαζί μας στη Θεσσαλονίκη διαμένει και δημιουργεί και η συγχωριανή μας γυμνάστρια Μαμασίδου Ξανθή, η θυγατέρα του παπά μας στο χωριό του πατέρα Βλάση. Μέχρι πρόσφατα εργάζονταν μαζί με τον άντρα της στο Αριστοτέλειο Κολέγιο, σήμερα είναι διορισμένη στο δημόσιο.

Στο Αριστοτέλειο εργάζονταν μέχρι που συνταξιοδοτήθηκε και η συγχωριανή μας Μαρία Βλασακούδη , η πρώτη από τις δυο θυγατέρες του ξακουστού χωριανού μας “κορδέλατζη” νταή Βαγγέλη.

Στις Βρυσικιώτισσες γυναίκες που διαμένουν στη Θεσσαλονίκη συμπεριλαμβάνονται και

οι παρακάτω:

Η μεγάλη αδερφή μου Δήμητρα {Τούλα} Γουδουσάκη Λειβαδιώτη σύζυγος Παναγιώτη Λειβαδιώτη που λειτουργούν καλλιτεχνικό βιβλιοδετείο και κατέχουν την πρώτη θέση στην τέχνη τους στην πόλη. Σήμερα τη διεύθυνση του βιβλιοδετείου έχει αναλάβει ο γιος τους Νίκος μαζί και η Κρητικιά γυναίκα του Ράνια με την τετράχρονη κόρη τους Ειρήνη, αν και έχουν σπουδάσει στη Γυμναστική ακαδημία τα καταφέρνουν μια χαρά. Να σημειώσω για να μη παρεξηγηθώ η Τούλα είναι κολλητή φιλενάδα με την Βαϊτσα του Δημήτρη.

Η μικρότερη αδελφή μου Κυριακή {Κούλα} Γουδουσάκη σύζυγος του Πάρη Τοκτόκογλου Δραμινού διακεκριμένου οικονομολόγου και γενικού διευθυντού της εταιρείας ΕΛΓΕΚΑ , Ο γιος τους Χαράλαμπος , μηχανολόγος μηχανικός, είναι παντρεμένος με τη Θεσσαλονικιά Δώρα και έχουν ένα πεντάχρονο αγόρι τον Πάρη.

Η Άννα Γκροζούδη του Καραφύλλη και της Πολυξένης, καθηγήτρια Αγγλικής φιλολογίας, εργάζεται στο “Αριστοτέλειο” ζει μαζί με την υπέροχη οικογένεια της εδώ στην πόλη μας..

Έτερες συγχωριανές μας οι δίδυμες αδελφές Αποστολιά και Φανή Λαμπρακάκη και η Αποστολιά χήρα Παναγιώτη Γιαννακάκη, δυστυχώς δεν μπόρεσα να συγκεντρώσω άλλες πληροφορίες γύρω από τις εδώ δραστηριότητές τους, θα ξαναπροσπαθήσω.

Άλλη αξιόλογη γυναίκα συγχωριανή μας η Λίτσα Πολυζωϊδου- Δαχτυλούδη, σύζυγος του εκ Μάνης καταγομένου στρατηγού ε.α. Δαχτυλούδη Γεωργίου. Τα δυο παιδιά τους άξια Εβροτόπουλα, αξιωματικός της ΕΛΑΣ ο ένας και αξιωματικός στρατολογίας ο δεύτερο. Μπράβο τους.

Πραγματικά κατενθουσιάστηκα με τα αποτελέσματα της έρευνας μου. Με μεγάλη έκπληξη και ανείπωτη χαρά διαπίστωσα τι λεβεντόπαιδα έβγαλε το μικρό και άσημο χωριό μας.

Θυμάμαι από μικρός, τα πρώτα δέκα μεταπολεμικά χρόνια μόνο ένας νέος χωριανός μας πήγε στο γυμνάσιο Διδυμοτείχου και κατάφερε να το τελειώσει. Μόνο ένας μορφωμένος, γραμματιζούμενος υπήρχε στα Βρυσικά και αυτός ήταν ο Γκροζούδης Γεώργιος του Καραφύλλη και τηςΠολυξένης που σταδιοδρόμησε στα ΕΛΤΑ και σήμερα ζει στη Θεσσαλονίκη μαζί με την Αθηναία γυναίκα του

και την οικογένεια της κόρης τους. Νάσαι καλά μπάτη Γιώργο.

Ο Πολυζωϊδης Ζήσης είναι ο χωριανός μας που έγινε αξιωματικός της Πολεμικής Αεροπορίας , σήμερα συνταξιούχος αφιερώνει τη δραστηριότητά του στη όμορφη οικογένεια του. Γυναίκα του είναι η θυγατέρα ενός καλού παλαιού φίλου μου, του Τάκη Σαμαρίνα του εκ της ηρωικής και χιλιοτραγουδισμένης Σαμαρίνας, “ Όνομα και χωριό” .

Φθάνοντας στο τέλος αυτής της έρευνας νοιώθω να έρχεται η στιγμή που θα προσπαθήσω να εξυμνήσω και να σκιαγραφήσω το μεγαλύτερο έργο που κατάφεραν να δημιουργήσουν Βρυσικιώτες της Θεσσαλονίκης. Το τεράστιο αυτό έργο έκαναν στο χώρο της εκπαίδευσης οι αδελφοί Γκροζούδη .

“Ηχείστε σάλπιγγες” Σας παρουσιάζω το “ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ ΚΟΛΕΓΙΟ” , το μεγάλο σχολείο των αριστούχων. Το πρώτο ιδιωτικό εκπαιδευτήριο της Θεσσαλονίκης με βρεφοκομείο , νηπιαγωγείο, δημοτικό, γυμνάσιο και λύκειο.

Εύχομαι ολόψυχα και πιστεύω στην ευχή μου γνωρίζοντας καλά τις ικανότητες των “Γκροζουδαίων” ότι σύντομα θα λειτουργήσουν και το πρώτο ιδιωτικό Βαλκανικό Πανεπιστήμιο.

Πριν σαράντα χρόνια ο Βασίλειος Γκροζούδης του Καραφύλλη και της Πολυξένης οραματίστηκε και έκανε πραγματικότητα το όραμα του που ήταν ένα ιδιωτικό δημοτικό σχολείο για να βοηθήσει τα παιδιά της φτωχής συνοικίας της Μενεμένης.

Με συνεργάτη τον αδελφό του Πολύκαρπο κατάφεραν να χτίσουν ένα μικρό όμορφο κτίριο και να λειτουργήσουν το σχολείο με την επωνυμία “Εκπαιδευτήρια Γκροζούδη”.

Όλες οι φίρμες της εποχής με τα τρανταχτά ονόματα και τα πολλά λεφτά βλέποντας την προσπάθεια τους χαμογελούσαν με ειρωνεία και όλοι τους περίμεναν τη γρήγορη κατάρρευση του εγχειρήματος τους.

-Αμ δε, κούνια που τους κούναγε, λογάριαζαν χωρίς τους ξενοδόχους που στην περίπτωση ήταν δυο πανάξια τέκνα των Βρυσικών. Τα χρόνια πέρασαν, το σχολείο τους μεγάλωσε, θέριεψε και γρήγορα ήλθε και το δεύτερο σχολείο τους στο πανέμορφο Πανόραμα που τώρα άλλαξε όνομα και έγινε επάξια “ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ ΚΟΛΕΓΙΟ”.

Η ελίτ της Θεσσαλονικιώτικης κοινωνίας βλέποντας το έργο που παρουσίαζαν στον ευαίσθητο χώρο της παιδείας ο Βασίλειος με τον αδελφό του Πολύκαρπο, τους επιβράβευσαν στέλνοντας τους γόνους τους να μαθητεύσουν στο Αριστοτέλειο.

Η εξέλιξη των αδελφών Γκροζούδη γεωμετρική, και το τρίτο σχολείο γρήγορα έγινε πραγματικό σ΄ ένα υπέροχο κτίριο στην ανατολική Θεσσαλονίκη όπου στέγασαν το Γυμνάσιο και το Λύκειο.

Και τώρα τα πρόσωπα:

Βασίλειος Γκροζούδης , ο ένας από τους δυο ιδρυτές της εκπαιδευτικής δυναστείας. Στη δουλειά του ήταν και είναι πάντα προσεχτικός, συγκροτημένος αλλά και τολμηρός, Άξιος.

Ο δεύτερος των ιδρυτών, όχι όμως δεύτερος σε αξία, ο αδελφός Πολύκαρπος Γκροζούδης, Δυνατός, πείσμων και επιμένων, στη δουλειά ατσάλι αλύγιστο και για να τον περιγράψω στη ντοπιολαλιά μας

“ έπιανε τ΄ αρίσι απ΄ταμάξι στου ζόρι, στλάσπη, στουν ανήφουρου, κι πάντα τόβγαζι στην κουρφή”

Ο Θεός όμως Το ζήτησε και τον πήρε νωρίς κοντά Του.

Ο Χρήστος Γκροζούδης , άξιος αντικαταστάτης του Πολύκαρπου, συνήλθε γρήγορα από το σοκ του χαμού και έπεσε με τα μούτρα στη δουλειά. Στις μέρες του έγινε το τρίτο σχολείο.

Δίπλα τους, η άξια Αργυρώ, η νύφη τους, η γυναίκα του Πολύκαρπου. Νηπιαγωγός διευθύντρια . Τη μέρα στο σχολείο το απόγευμα στο σπίτι να μεγαλώνει τα δυο αγόρια της σύμφωνα με τις παρακαταθήκες που της άφησε ο άντρας της.

Επίσης δίπλα, στον Βασίλη η γυναίκα του Βασιλεία και δίπλα στον Χρήστο η καθηγήτρια γυναίκα του Ολυμπία.

Και συνεχίζω με τους επιγόνους, τα αετόπουλα όπως τα έλεγε ο Πολύκαρπος.

Ο Κώστας Γκροζούδης , γιος του Βασίλη, τελειόφοιτος της Νομικής, οικονομικός διευθυντής της εταιρείας. Καλός διευθυντής όμως πολύ κακός κυνηγός.

Ο Καραφύλλης Γκροζούδης, δεύτερος γιος του Βασίλη, ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές και πάντα με ένα χαμόγελο στα χείλη του.

Ο Αριστοτέλης Γκροζούδης, ο βενιαμίν των σχολείων, κανείς δεν του χαλάει ποτέ χατήρι.

Ο Δημήτριος Γκροζούδης του Πολύκαρπου και της Αργυρώς. “Μήλωφ” για σένα θα γράψω μόνο τούτο, “σ΄ αγαπάω πολύ και σέχω μπλέξει με τους γιους μου”

Ο Καραφύλλης Γκροζούδης του Πολύκαρπου και της Αργυρώς, . Ο ασυμβίβαστος, ο επαναστάτης , ο μόνος που δεν απασχολείται στα σχολεία, τον κέρδισε η καλλιτεχνική φωτογραφία.

Ο Λάκης είναι το ένα από τα δυο παιδιά το άλλο είναι ο δεύτερος γιος μου Θανάσης, που τους πήρε ο παπαΓιώργης και τους έκανε Καταδρομείς. Τον Θανάση Γουδουσάκη έφεδρο αξιωματικό των ειδικών δυνάμεων τον δε Λάκη Γκροζούδη αλεξιπτωτιστή. Οι δυο Λοκατζήδες Βρυσικιώτες τίμησαν το χωριό μας με τη καθοδήγηση του ΠαπαΓιώργη.

Ο Πολύκαρπος Γκροζούδης του Χρήστου και της Ολυμπίας, ο τρομερός, ο πολυμαθής και πολυτεχνίτης,

Η Μαρίνα Γκροζούδη του Χρήστου και της Ολυμπίας, η ομορφονεράϊδα.

Μεγάλη οικογένεια, μεγάλο σόι οι Γκροζάδοι, και σχεδόν όλοι μένουν στη Θεσσαλονίκη προσφέροντας τις υπηρεσίες τους στην καλή λειτουργία του “Αριστοτελείου”

Συνεχίζω,

"Ο ΓΚΡΟΖΟΥΔΗΣ ΚΑΡΑΦΥΛΛΗΣ (Φύλλης) του Δρόσου και της Ελένης. Άριστος δάσκαλος, άριστος παιδαγωγός μα προπαντός ΑΝΘΡΩΠΟΣ γεμάτος καλοσύνη και κατανόηση. Τυχερά τα παιδιά του σχολείου που δέχονται τις διδαχές του.

Γκροζούδη Ξένη, αδερφή του Φύλλη και γυναίκα του Σερραίου εφοριακού Ζαπρίδη Κώστα εργάζεται στο “Αριστοτέλειο” σαν προϊστάμενη της Γραμματείας και προσωπάρχης, είναι μια δυναμική και εργατική “χωριανιά μας”.

Τσολακίδης Γεώργιος του Παναγιώτη και της Τριάδας, Διευθυντής του Δημοτικού , είναι σύζυγος της Πόπης, ανιψιάς των αδελφών Γκροζούδη, έχουν δυο αξιόλογα παιδιά, τον Παναγιώτη, εξαίρετο επιστήμονα δασολόγο που συχνά διαβάζουμε άρθρα του στην ιστοσελίδα του χωριού μας και την Τριάδα.

Ένας άλλος δυναμικός Βρυσικιώτης, Ο Τσολακίδης Απόστολος του Παναγιώτη, {Τόλης} αδερφός του Γιώργου, ζούσε για πολλά χρόνια μαζί μας αλλά επαγγελματικές υποχρεώσεις τον ανάγκασαν να μετακομίσει στις Σέρρες όπου διευθύνει μεγάλο εργοστάσιο επίπλων κουζίνας .

Κλείνω με την {αφεντιά μου}, είμαι ο Θεόφιλος Γουδουσάκης του Σωτηρίου και της Κατίνας, γυναίκα μου η Ελένη Κοϊτσίδου και έχω δυο γιους, τον Σωτήρη, πολιτικό μηχανικό και το Θανάση που αν και σπούδασε γυμναστής έγινε ζαχαροπλάστης, έχω και δυο νύφες και έναν θησαυρό, την τετράχρονη εγγονή μου Ελένη.

Συνεχίζεται.... ΘΕΟΦΙΛΟΣ

Τελευταία Ενημέρωση στις Τετάρτη, 15 Ιανουάριος 2014 18:37