“Το πρώτο σου χρέος, εκτελώντας τη θητεία σου στη ράτσα, είναι να νιώσεις μέσα σου όλους τους προγόνους. Το δεύτερο, να φωτίσης την ορμή τους και να συνέχισης το έργο τους. Το τρίτο χρέος, να παραδώσης στο γιο τη μεγάλη εντολή να σε περάση.”

Νίκος Καζαντζάκης

Φαίνεται ότι στους νέους Καραμπναριώτες δεν αρέσουν τα σαλιγκάρια!!!

Ίσως οι αναλυμένες υποχρεώσεις πολλών, ίσως η ελλιπής ενημέρωση, πιθανόν και μερική απαξίωση τέτοιων πρωτοβουλιών, έκαναν τη μεγάλη σύναξη, συνεύρεση παρέας.

Τα σαλιγκάρια που μάζεψε ο Ζήσης και μαγείρεψαν παραδοσιακά με μεράκι η Ασημούλα και η θεία μου Ελένη, ήταν το κάτι διαφορετικό, σε συνδυασμό μάλιστα με το λευκό κρασί του Ηλία, έφεραν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Να γίνουμε πράγματι μια πολύ ωραία παρέα.

Αναπολήσαμε τα παιδικά μας χρόνια στο χωριό ( ατέλειωτες ιστορίες από τη βοσκή των ζωντανών, το νυχτερινό κρυφτό, τις ομηρικές μάχες πάνω κάτω μαχαλά στη μπάλα), συγκρίναμε τα χρόνια εκείνα με τα σημερινά, σχολιάσαμε την επικαιρότητα του χωριού (το κιόσκι στου τσιομπάνη την μπλή από τον πάππο Γιάννη, το  Μιχάλη το Σωτήρη και το Τζιότζιο. Απορία υπήρξε στο πώς κατάφεραν τέσσερεις βαρήκοοι να συνεννοηθούν για την κατασκευή του. Άντι ντε!)

Δεν μπορώ να πω, περάσαμε πάρα πολύ καλά! Με τη συζήτηση δε αλληλοενημερωθήκαμε και ανταλλάξαμε απόψεις για αρκετά θέματα του χωριού.

 Ήταν όμως αυτός μόνο ο στόχος του ανταμώματος; Μήπως τελικά θα πρέπει να πάρουμε μαθήματα συνεννόησης και οργάνωσης οι νεότεροι, από τους βαρήκοους παππούδες μας;

Έχουμε χρέος φίλοι Βρυσικιώτες, όπως λέει κι ο ποιητής, χρέος απέναντι στην ράτσα, στον τόπο κι ακόμα περισσότερο στα παιδιά μας.

Οι πάπποι μας δείχνουν το δρόμο;

Ας μας έχει ο Θεός γερούς για την επόμενη φορά.