• Μεγαλύτερο μέγεθος γραμματοσειράς
  • Προκαθορισμένο μέγεθος γραμματοσειράς
  • Μικρότερο μέγεθος γραμματοσειράς

Είμαι Ελλην

E-mail Εκτύπωση PDF

 



 

Οι φωτογραφίες είναι από το οικογενειακό άλμπουμ Ασημίνας Γιαννακάκη Κυρούδη


25η Μαρτίου σήμερα, ένα κείμενο του Μιχάλη Ρέππα από την εφημερίδα Realnews «Είμαι Ελλην το καυχιέμαι» προσεγγίζει το θέμα από μια διαφορετική διάσταση, ενδιαφέρουσα ίσως για προβληματισμό. Αν μάλιστα σε ορισμένες φράσεις αντικαταστήσουμε τη λέξη Έλληνας με τη λέξη Βρυσικιώτης θα ήταν σα να γράφτηκε το κείμενο και για τη σελίδα μας.

 

Καραφύλλης

 

 

«Είμαι Ελλην, το καυχιέμαι»

ΜΙΚΡΟΙ, μαθαίναμε στο σχολείο το ποιηματάκι που άρχιζε με τη φράση «Είμαι Ελλην, το καυχιέμαι». Από τό­τε πέρασαν πολλά χρόνια. Εγινα διεθνιστής. Σνομπάριζα κάθε εθνικό σαν εθνικιστικό. Μέχρι που σήμερα, σε μιαν άλλη ηλικία και θέση, ξαναλέω και νιώθω το ίδιο. «Είμαι Ελλην». Για­τί πατρίδα του καθενός είναι η παι­δική του ηλικία. Η εποχή που ζού­σε χωρίς να ξέρει τον θάνατο. Και εμένα η παιδική μου ηλικία χαράχτηκε στον σκληρό μου δίσκο στα ελληνικά.

ΣΙΓΟΥΡΑ δεν έχω καμιά βιολογική σχέση με τους αρχαίους Ελληνες. Οι παππούδες μου δεν μιλούσαν κα­λά καλά ελληνικά. Μιλούσαν αρβανίτικα. Κατ' αυτή την έννοια, δεν είμαι Ελληνας με τίποτα. Ομως, όταν γυρί­ζω πίσω, στις πρώτες βαθιές εγγραφές που με ορίζουν, βρίσκω τη «μηλί­τσα που 'σαι στον γκρεμό, στα μήλα φορτωμένη, τα μήλα σου λιμπίστηκα και τον γκρεμό φοβάμαι». Βρίσκω τη «Λόλα, να ένα μήλο». Τον Λεωνίδα με τους τρακόσιους. Τον Αθανάσιο Διάκο στον τοίχο του Δημοτι­κού στο Λουτράκι. Τον Γιώργο Θαλάσση και τον Σπίθα. Στον φόβο λέω «Παναγιά μου». Στη θλίψη λέω «μάνα μου». Στον πόνο λέω «αχ». Οχι «όου», ού­τε «άουτς».

ΚΑΙ ΣΤΟΝ έρωτα, στην πιο βαθιά στιγ­μή, οι λέξεις που λέω, αυτές οι λέξεις ανάμεσα σε προσευχή και βλαστήμια, είναι ελληνικές. Μόνο στα ελληνικά βιώνω την αιωνιότητα και τον θάνα­το της ερωτικής έκστασης. Και είμαι Ελληνας γι' αυτό. Γιατί η βιογραφία μου γράφτηκε στα ελληνικά. Τα ελληνικά είναι το hardware της ύπαρξης μου. Χωρίς έναν λαό που τα μιλάει, είμαι ένα τίποτα. Όπως χω­ρίς τις προσωπικές μου αναμνήσεις, είμαι νεκρή οθόνη. Ο μύθος της προσωπικής μου ταυτότητας στηρίζεται στον μύθο της Ελλάδας.

ΕΡΧΕΤΑΙ 25η Μαρτίου. Δεν θα βγά­λω σημαία στο μπαλκόνι. Δεν βρίσκω καμιά υπεροχή στο να είσαι Ελληνας. Αλλά δεν μπορώ να αρνηθώ ότι ανή­κω σ' αυτόν τον λαό και το ένστικτο της αυτοσυντήρησής μου αυτόμα­τα γίνεται φροντίδα επιβίωσης όλων των χρηστών της ελλη­νικής γλώσσας. Γιατί χωρίς αυτούς είμαι ένα file που δεν διαβάζεται. Ενα σώ­μα χωρίς βιογραφία. Ενα σώμα που μέλλεται να βι­ώνει καθημερινά την αγω­νία του προσωπικού του θα­νάτου. Η πεποίθηση ότι ανή­κω κάπου μου χαρίζει την παρα­μυθία της αίσθησης της γέφυρας. Εί­μαι μια γέφυρα ανάμεσα στους ελ­ληνόγλωσσους που έφυγαν και στους ελληνόγλωσσους που έρχονται. Χωρίς τις γενιές του παρελθόντος και χωρίς τις γενιές του μέλλο­ντος είναι σαν να ζω από γεννησιμιού στο κελί των μελλοθάνατων. 

 

Τελευταία Ενημέρωση στις Παρασκευή, 26 Μάρτιος 2010 07:26  

«Να επιμένεις για τον τόπο,  στα  μικρά πράγματα, γιατί από αυτά απαρτίζονται τα μεγάλα.»

 

Σωτήρης Γεραλής

ΕΙΚΟΝΕΣ

ΖΩΝΑΡΑΔΙΚΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΦΑΝΗ